Chciała, żeby wszystko przebiegło po ich myśli, chciała cieszyć się tym dniem i spędzić go ze swoim już mężem. Niestety, ale radość, a zwłaszcza jej radość kiedy jest się członkiem sabatu Gemini i ma psychopatycznego brata bliźniaka, jest dość często przerywana przez właśnie takie spotkania a raczej wejścia, które zagwarantował im Kai. Jo, kiedy go ujrzała jęknęła cicho, a potem została odrzucona zaklęciem. Czuła ból w nodze i słyszała dźwięk łamanej kości. Jej dusza lekarki jęknęła tylko na to cicho, a ta złapała się za brzuch, kiedy zetknęła się z ścianą. Na moment zamroczyło ją, że przez mgłę widziała swojego brata jak i tłum panikujących ludzi, w jej oczach pojawiły się łzy. Żałowała tylko, że nie posiada żadnych mocy, że nie będzie w stanie uratować Alarica. Rick. Chciała skierować ku niemu spojrzenie, ale nagle pojawił się przy niej Damon. Przeniosła na niego swoje ciemne oczy, kręcąc delikatnie głową na boki.
- Ratujcie innych proszę, ja mam chyba złamaną nogę. Boli jak cholera - wymamrotała, zerkając na swoją nogę, która na pewno nie wyglądała jak noga zdrowego człowieka. Ten psychopata zawsze musi popsuć jakąś chwilę. Próbowała przesunąć się plecami w górę po ścianie, żeby złapać pion, ale jęknęła i wpadła prosto na Salvatore'a, który przytrzymał ją, żeby ta nie zderzył się znowu z podłogą. - Co za dupek

To jak mnie nazwał było bolesne. Naprawdę miał mnie za dziwkę? Nią dla niego byłam, choć byłam jedynie striptizerką? Mimo wszystko nie miałam zamiaru się mścić ani z urazy go olać. Czy był na mnie wściekły czy nie, nie chciałam by cokolwiek się mu stało. Powoli stawał się dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałam. I siedząc z nim za kolumną, wyglądałam, obserwując jak wygląda dalej sytuacja. Musiałam wiedzieć jak najwięcej o tym co się dzieje by wiedzieć jak działać w końcu.
— A, okej — odpowiedziałam, patrząc nadal, po czym dopiero dotarły do mnie jego słowa i spojrzałam z wymalowanym na twarzy i bólem i zaskoczeniem. — Co? Skąd? Jak?... Wow. To teraz jeszcze się dowiesz że istnieją wampiry i wilkołaki. Jednego z tych drugich masz nawet przed sobą — odpowiedziałam na szybko, oddychając szybko pod wpływem stresu, andrenaliny. Żałowałam, że nie mam kontroli nad klątwą. Mogłabym znieść ten ból i się przemienić, zabić, a tak to co teraz mi pozostawało? Zacisnęłam usta w wąską linię, licząc, że ktoś szybko załatwi sprawę. Jeszcze gdybym wzięła do samochodu broń, ba, w ogóle z Nowego Orleanu bym wzięła, to mogłabym po nią polecieć. Jednak, niestety takowej nie miałam.

Można powiedzieć, że wszystko szło jak po maśle. Ceremonia ślubna, taka jak każda inna. Zmierzała ona właśnie do końca. Rick wygłosił swoją piękną i wzruszającą przemowę. Przemowa Jo była równie piękna i spodobała się Rickowi. Niemalże się wzruszył. Nie mógł się doczekać końca ceremonia się zakończy i będzie miał ją tylko dla siebie. Zanim jednak miało to nastąpić czekała uch tradycyjne wymiana obrączek. Zwieńczeniem tego wszystkiego był oczywiście pocałunek na oczach wszystkich zgromadzonych gości. I tak też się stało. Oboje zwrócili się w stronę zgromadzonych osób, by cieszyć się wraz z nimi, swoim szczęściem.
Niestety nie było im to dane, bo nagle i nieoczekiwanie wśród zebranych gości pojawił się nie kto inny jak Kai i oznajmił, że chce zabić swoją siostrę. Na ich szczęście spóźnił się i nie miał już nic do gadania. Pora na sprzeciwy minęła już dawno, a oni byli już małżeństwem. Jednak wszystko dopiero było przed nimi.Trzeba było coś zrobić i go powstrzymać zanim stanie się coś złego. Nim jednak zdążył ktokolwiek ze zgromadzonych tutaj zareagować, Parker zaserwował im mocną dawkę migreny.
- Ty... -
Miał coś jeszcze dodać, kiedy został nagle sam ścięty na kolana, spowodowany bólem głowy.
- Jo! -
Krzyknął kiedy zdążył zarejestrować kątem oka, jak została potraktowana przez brata. To było nie do pomyślenia. Sam był tylko człowiekiem, więc był niejako bezbronny w stosunku do Malachaia. Na szczęście wśród gości byli też i czarownicy, którzy zamierzali go powstrzymać. Dobrym sposobem byli też odwrócenie jego uwagi. Mimo iż Damon miał wyłączone uczucia to i tak wciąż był jego kumplem i wspierał go. Dlatego też zdecydował się pomóc jego już żonie. Sam sobie poradzi, a ona była najważniejsza. Rzucił więc do niego cicho.
- Zajmij się nią, a ja sobie poradzę. -
Nie chciał by się jej coś stało. Nie mógł do tego dopuścić. Nie zasłużyła sobie na to.
- Jesteś zadowolony? Wszyscy Cię poznali, więc możesz już iść. Czas na Ciebie i nikt Cię tu nie zapraszał.

Z Kaiem nie było żartów, ale co mogli oni zrobić?
Choć ból głowy minął to jednak małe drzazgi sprawiały spory ból. Lepsze jednak to niż migrena to takiego stopnia iz odczuwało się pulsacje w mózgu.
Stefan starał się przemóc ból, który roznosił sie po jego ciele. W końcu nie żył 10 lat jako wampir i już trochę zdążył przeżyć. Sam był Rozpruwaczem a więc ból towarzyszył mu codziennie. Jak nie opierać się przed morderstwami to walczyć z głodem. Stefan akurat przed ceremonią się posilił by mieć sporo sil (w razie jakby Damonowi odbiło).
Sprobował wstać a gdy to wyszło powolnymi krokami kierował się do Kaia. NIe było to łatwe mając małe drewniane igiełki, ale w końcu to nie kołek. Mógł nadal chodzić choć jego cały strój już nosił plamy krwi.
- Wchodzisz tu jak do siebie, wiedząc doskonale iż nie ujdzie Ci to płazem. Zapłacisz za to swoim życiem Kai. Jesteś nie tylko znany na świecie, ale i znienawidzony. Daj sobie spokój i odejdź nim jeszcze żyjesz.- Kolejna próba zwrócenia jego uwagi, ale tym razem starał się on zblizyć do Niego jak najbardziej. Albo on go zaatakuje albo ktos zrobi to za Niego. Stefan widząc sporo kawałków drewna już szykowal swój plan.
Spróbował w mgnieniu oka pochwycić jeden z kawałków krzeseł i wbić go w ciało Kaia bądź rzucić celnie.

Kevin w sumie nie wiedział co tutaj się dzieje, jedyne co wiedział to, to że wraz z Niną muszą z tego wyjść żywo. Bo gdyby jej się coś stało nie potrafiłby wybaczyć sobie do końca życia. Ból był faktycznie nie do zniesienia bo jego zaklęcie nawet ani odrobinę nie zadziałało. Spojrzał na Nine aby upewnić się, że wszystko z nią ok. Zastanawiał się co może jeszcze zrobić, chociaż nie wiedział czy da radę bo prawie już słaniał się na nogach i jeszcze trochę i pewnie zemdleje. Nagle jednak Kai utworzył wielki wybuch, Kevin jednak zdążył uchronić ich przed jakimkolwiek urazem na samo szczęście ból głowy już minął. Więc postanowił, że uciekną stąd. - Nina trzymaj mnie za rękę i powiedz razem ze mną....Invisique! - Skupił się aby spowodować to, że staną się niewidzialni. Po czym ruszył powoli w stronę wyjścia wraz z Niną. Jednak widząc zranionego Will'a podszedł w jego stronę wraz z Niną i złapał go za rękę aby on zninkał wraz z nimi po czym pomógł mu wstać i ruszył z nimi do wyjścia.

Bonnie wiedziała, że i on będzie potrzebował skupienia aby utrzymać u wszystkich ból głowy. Chociaż sama nie wiedziała jak długo uda jej się utrzymać ten efekt, jednak udało jej się uzyskać coś. Bo Kai przestał zadawać chociaż części ludziom ból głowy. Kiedy do niej się odezwał zmarszczyła brwi po czym odpowiedziała mu z niechęcią.
- A ja miałam nadzieję, że tak nie będzie... jednak się myliłam... Schlebiasz sobie, bo tak na prawdę nie wiesz do czego jestem teraz zdolna... dzięki ekspresji udało mi się powalić pierwotnych. Więc czemu miałoby mi się z tobą nie udać? - Nagle poczuła jak on ją unosi w powietrzu, zszokowana spojrzała w jego stronę i powiedziała. - Kai, puść mnie! To nie jest wcale zabawne! - Bonnie widziała tylko jak on tworzy jeden wielki wybuch, nagle jednak stracił chyba skupienie na tym aby ją trzymać. Bo ona nagle spadła na dół prosto na krzesła. A kawałek drewna wbił się prosto w jej bok, jęknęła mocno z bólu po czym wyjęła to szybko i skupiła się starając sklepić z powrotem ranę i to uleczyć. Miała nadzieję, że to zadziała, tak jak to zadziałało w przypadku kiedy Elena ją zaatakowała. Spojrzała w stronę Jeremy'ego widzą u niego poparzenie starała się wstać i pójść do niego, lecz za nim to zrobiła rzuciła telekinezą kawałkiem drewna celując prosto w żebro Kai'a.

Tego nie da się zanegować, iż Lucien jest kobieciarzem. Taka święta prawda! Nic nie mógł poradzić na to, iż płeć piękna to jego właściwie największa słabość... Do tej konkretnej z nich natomiast czuł mnóstwo sprzecznych emocji i sam nie wiedział, które są silniejsze. Tak, to było naprawdę niesamowicie skomplikowane. Na tyle, by nie było możliwym tego nijak ogarnąć, nawet w zalążku, a tym bardziej poskładać to w logiczną całość! Tak dawno jej nie widział... A tu nagle wypatrzył ją w tłumie, myśląc początkowo, iż ma przywidzenia. Z tego powodu aż się zatrzymał, chcąc się przekonać, czy aby na pewno jego jakże bystry wzrok go nie zmylił. Szybko się zorientował, że jak zawsze był nieomylny. To było silniejsze od niego, musiał ją sprawdzić. Inaczej byłby chory, gdyby tego nie uczynił!
- Powinnaś wiedzieć, że dla mnie to żadne wyzwanie. Masz rację. Omijam. Gdyby nie to, że cię tu zobaczyłem, nie uraczyłbym swą wspaniałą osobą tego miejsca. - stwierdził zgodnie z prawdą, wzruszając obojętnie ramionami. Oj spryciula z niej, przejrzała go na wylot! Acz nie przyzna tego na głos, niech sobie nie myśli. Owszem, kombinował jak koń pod górkę i miał pewne, niecne cele. Niemniej jednak na razie nikomu nie zamierzał ich zdradzać, ponieważ tego nie znosił, jakie by one nie były. Nie ma takiej opcji. Po co komu to wiedzieć? Dlatego nie skomentował w żaden sposób jej ostatnich słów. Jej lodowate spojrzenie również nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia - ten jego charakterystyczny, nikczemny uśmieszek wciąż nie schodził mu z twarzy. Muśnięcie jego lica przez jej delikatną i gładką skórę wywołało w nim dziwne prądy. Dokładnie te same, które zazwyczaj odczuwał podczas jej dotyku, co było dlań równie niezrozumiałe, co jego własne uczucia wobec niej, którymi ją obdarzał. Musiał grać dalej i nie pokazywać niczego po sobie. Zdawało się, że ten delikatny gest nic dla niego nie znaczył, choć było zupełnie na odwrót. Zdążył przez tyle wieków nabyć stosownego doświadczenia, w związku z czym potrafił obierać każdą maskę na facjatę. Robił to perfekcyjnie i nikt nie mógł odgadnąć, co w rzeczywistości ten wampir czuje. - A ja jestem niemal pewien, że to ty coś knujesz. - zauważył, mrużąc podejrzliwie oczy, dociekliwie się jej przyglądając, a zarazem nieznacznie wskazał na nią palcem. Co zabawne, oboje pragną praktycznie tego samego. Cóż za ironia losu, nieprawdaż? Lubił się z nią droczyć, och! Nie miał od dawna pojęcia, czym się zajmuje i gdzie przebywa, toteż o tym jej klubie nocnym także nie posiadał żadnych informacji. Może rzuciła mu się w oczy... ale nie oznacza to, że nagle wie wszystko! - Ojej, czyżby moja obecność była tak odpychająca, by się stąd zwinąć? No nie wierzę! - nie zdążył jakkolwiek zareagować, gdyż ta momentalnie znikła, nie dając mu dokończyć. Nieładnie! Rozejrzał się dookoła, usiłując ją zarejestrować ponownie, używając wampirzych zmysłów, coby ułatwić sobie owe zadanie. Eureka! Wyłapał jej głos i treść tego, co komuś przekazywała, co jednocześnie wprawiło go w istną kontemplację. Samoistnie wydała mu jak na tacy kilka aspektów i mógł sam sobie dopowiedzieć resztę. Musiała mieć gdzieś swój własny klub, na co wskazywała ta krótka wymiana zdań z tą piękną dziewczyną, z którą wcześniej przebywała. Lucien łaknął więcej i nie spocznie, póki nie dopnie swego! Ups, coś te ukrywanie jej nie wyszło... Jakoś odechciało mu się tu dłużej siedzieć. Postanowił podążyć za nią, bo jej normalnie nie odpuści! Olał totalnie ceremonię i już kierował się ku wyjściu... Wtem pojawił się znikąd jakiś typ, który najwyraźniej sądzi, iż jest jakiś niepokonany. Szykował dla wszystkich tu zgromadzonych coś piekielnie złego! Jego czyny mocniej go zniechęciły do dalszego pobytu. O nie, pomagać nikomu nie będzie, on nie z takich... - Ja stąd kurna spadam, nic tu po mnie! - mruknął pod nosem z jawnym niezadowoleniem, chcąc czym prędzej stąd spierniczyć. Nie miał ochoty wdawać się w jakieś konflikty. Nie jego sprawa. On tu był przechodniem! Na dokładkę ten cholernik wywołał potężny ból głowy! Jak on tego nienawidził... Na moment go to zatrzymało, ale gdy to uciążliwe badziewie przerwał, odzyskał swobodę ruchów. Nie interesowała go ta rozwałka, której dokonywał... Ponadto ten nieszczęsny wybuch. Skorzystał z okazji i sprawnie uniknąwszy zagrożenia, po prostu ulotnił się w wampirzym tempie z tego miejsca, biegnąc prosto w tą samą stronę, w którą powędrowała Eleanor.

[z/t]

Vicki zauważyła, że coś zaczęło się dziać. W sumie było fajnie oglądać jak ten cały Kai dokopuję obrońcą tej całej wybranki Alarick'a. Jednak przez przypadek nie chciała oberwać, więc zwinęła się czym prędzej z uroczystości. Miała zamiar zająć się czymś ciekawszym. Może poszuka gdzieś pracy. W sumie takie siedzenie i nic nie robienie nie pasowało jej to. Jednak jakoś nie mogła się jakoś pokazać Mattowi. Postanowiła poszukać Tylera. Miała nadzieję, że on też wrócił zza światów. Po cichu i by nikt nie zauważył Donovan opuściła ceremonie, a może raczej to co z niej zostało.

z/t

Przez upadek, trupa, poczułam się otępiona, zrobiło mi się ciemno przed oczami. Dostałam w głowę, jednak wiedziałam, że dojdę do siebie szybciej. Nie byłam pewna ile tak leżałam na ziemi, nieogarnięta, zanim zrzuciłam z siebie wystraszona trupa gdy tylko go zauważyłam i gwałtownie się odsunęłam od niego. Rozejrzałam się dookoła, przyjrzałam temu co najwidoczniej robił aż sabat czarowników w związku z nieproszonym gościem. Wzrokiem od razu zaczęłam szukać też uważnie Willa, ale kiedy go nie zauważyłam, pomyślałam że po prostu wykorzystał tą chwilę i uciekł. Sama bym tak zresztą zrobiła.
Podniosłam się z ziemi, otrzepałam, słysząc krzyki chłopaka. Spojrzałam znów na niego i także i ja dostrzegłam szansę. Nie chcąc już więcej ryzykować ani tu być, wątpiąc że w ogóle będzie wesele po tym zajściu, szybko opuściłam to miejsce po prostu. Domyślając się, że Will jest na mnie wściekły za moją pracę, nie próbowałam się już skontaktować z nim. Zdecydowałam się wrócić po prostu do Nowego Orleanu.
/zt

Wszystko co się tu działo nieco przerażało Caroline. Zawsze wiedziała, że czarownicy są najpotężniejszą rasą, ale ten pokaz siły był ponad jej siły. Próbowała pomóc jak umiała, ale ostatecznie była cała w ranach od drzazg. Takie małe pyćki ciężko wyjąć, a poza tym nie chciało się goić. Bolało przy każdym ruchu, dlatego zastanawiała się co zrobić i jak pomóc. Ostatecznie Bonnie najbardziej przyczyniła się do uratowania sytuacji. Dziewczyna ucieszyła się, że Kai w końcu dostał po nosie, bo panoszył się jak paw. Co prawda zdołał uciec, więc prawdopodobnie będzie jeszcze z nim wiele zamieszania. Miała tylko nadzieję, że da spokój jej przyjaciołom, choć na to się nie zapowiadało.
- Bonnie, wszystko w porządku? - zapytała, kiedy już do niej dotarła. Chciała jej zaproponować swojej krwi, żeby ją uleczyć, ale wiedziała, że będzie chciała. Zbyt duże ryzyko, w końcu gdyby umarła stałaby się wampirem. A tego by nie chciała ponad wszystko. Upewniła się jeszcze, że wszystko w porządku z Eleną, Alarikiem i Josette. Na szczęście nikt nie doznał większych ran. Sabat Gemini uratował sytuację.
- Stefan, chodźmy - złapała młodszego brata Salvatore za rękę i mimo zamieszania opuścili razem imprezę i udali się do jego posiadłości, żeby pozbyć się tych wszystkich drzazg.

z/t x2 - dla Stefka

Cały czas byłam zamurowana i jednocześnie przestraszona tym co tutaj się wydarzyło. Nie spodziewałam się tego wszystkiego, tutaj..zwłaszcza tutaj. Nie byłam do tego przyzwyczajona, zazwyczaj omijały mnie takie wydarzenia. Jak to ojciec mówił dla własnego bezpieczeństwa. Rozejrzałam się wokół wyrwana już trochę ze swojego otępienia. Wzrokiem rozejrzałam się po tym co tutaj się wydarzyło. Okropnie to wszystko wyglądało, lecz widok Kevina jeszcze był bardziej dla mnie drastyczny. Nie miał sił, za dużo użył magi. Sama byłam w fatalnym stanie..jednak ja najmniej oberwałam to wszystko.
- Koniec z udawaniem bohatera, Kev. Wystarczająca dziś już oberwałeś - Wzięłam złapałam go pod pachy, ciągnąc go dosłownie jak worek. Kurde, ciężki był ten imbecyl. Idąc z nim tak, stanęłam zaszokowana. Przecież koło nas był Josh, gdzie on tak zniknął. Lecz zaraz wróciłam do dalszego ciągnięcia, tego barana. Pewnie rudy poszedł już do domu, w czasie jak zajęłam się Kevinem.

x2 ZT - Kevin

Bonnie przyglądała się całej sytuacji zastanawiając się co się stanie. Jedno jest pewne. Kai nie jest już ich przywódcą, to dobrze. Jednak udało mu się uciec. Bonnie spojrzała szybko na Caroline i odpowiedziała.
- Tak w porządku, postaram się to wyleczyć do końca... nie potrzebuje twojej krwi, ale mam nadzieję, że z tobą w porządku. - Kiedy Caroline wyszła ona podążyła za nim i również się stamtąd zmyła.

/zt