Charakter

Catherine zazwyczaj jest spokojną i ułożona dziewczyną z bogatego domu. Chociaż w domu nie było za dobrych relacji między jej rodzicami dziewczyna nie była narzucająca się, nawet nie skarżyła się. Nie jest  z tych osób co wtyka nos w nie swoje sprawy. Uwielbia grać na wiolonczeli, woli przesiedzieć cały dzień z nią niż z kimś. Jest również cicha, nie wychyla się po prostu. Lubi robić to co zwykłe nastolatki w jej wieku chociaż jest łowczynią. Nienawidzi kłamstwa i krzywdzenia innych osób w jej pobliżu. Ma słabość do zwierzaków oraz uroczych rzeczy, jak każda zwykła szesnastolatka. Woli spędzić czas z rodziną niż ze znajomymi, bardzo ważną role odgrywają u niej relacje międzyludzkie niż byle jaka znajomość, którą można szybko zniszczyć. To że ma wszystko co chce nie oznacza, że jest płytka i głupia jak większość takich dzieciaków. Mogła być biedna i tak by się cieszyła z tego co ma.

BIOGRAFIA

Catherina urodziła się we Francji, przyszła na świat w ciepłym dość okresie roku. Była oczkiem w głowie swojego ojca oraz matki. Nie mogła narzekać na swoje życie, bywało ciężko między relacjami które były. Cóż atmosfera w domu była dość napięta, rodzice młodej Malley ciągle się kłócili. Jak tylko ich przyłapywała Ci przestawali się przy niej wykłócać. Zawsze takie wpadki wynagradzali jej rzeczami, które tylko ona zachciała. Na początku było to wspaniałe. Przyłapiesz a to równało się nową zabawką, im starsza była dziewczynka tym to robiło się po prostu nudne. Czasem nawet obwiniała się o te kłótnie, raz nawet po jednej mała ruda dziewczynka uciekła z domu. Poleciała w głąb lasu, gubiąc się. Była cała podrapana, nie miała bucików więc miała ranki na nogach. Kręcąc się tak bez celu, przerażona usiadła koło drzewa kuląc się, bojąc się dźwięków jakie tam były. Chciała po prostu wrócić do domu gdzie byli jej rodzice, ale ta nie potrafiła tego zrobić. Nie wiedziała nawet jak. Nie wiedziała ile spędziła tam czasu, aż z krzaków wyszedł jakiś mężczyzna. Był dużo starszy, nie wyglądał na miłego pana który chciał jej pomóc. Oczy miał całe czarne, dziewczynka dla ochrony mocniej się skuliła się w drzewie mając nadzieję, że ją to ochroni. Jak tylko nachylił się jej stronę, nagle ten wampir został postrzelony z łuku. Mała jedynie krzyknęła z przerażenia i zamknęła swoje brązowe oczka. W tedy okazało się, że to tatuś Cath i mamusia razem współpracowali aby uratować ich małą córeczkę. To był jedyny moment w życiu łowczyni w której tak ze sobą współpracowali. Parę dni nawet był spokój w ich rodzinnym domu we Francji. Ale sielanka nie potrafiła trwać wiecznie, matka zaczęła trenować Cath nie dużo po tamtym wydarzeniu które było w lesie. Ojcu się to nie podobało, uważał że powinna być zwykłą dziewczyną chodząca do szkoły i nie zabijała nikogo. Dla niej to była dobra zabawa, zwłaszcza jak odkryli że ta najlepiej sobie radzi z łukiem. Z dnia na dnia Catherina była coraz lepsza, dzieliła to ze szkołą, lekcjami na instrumencie oraz wypadami ze znajomymi. Nie było ich za dużo, ale miała swoja własną paczkę znajomych. Smutnym momentem w życiu dziewczyny był fakt, że chociaż jej rodzina oficjalnie nie była już nią. Bo każdy z nich mieszkał i żył samotnie, a ona tylko skakała między nimi jak zabawka. To śmierć jej ojca. Nadal przed oczami ma ten cały pogrzeb. Chociaż wydarzyło się to pół miesiąca temu i nadal po części nie akceptowała tego że po prost go przy niej nie ma. Jej matka po jakimś czasie dostała dobrą ofertę wyjazdu z Francji do innego całkowicie miejsca. Prawda do niej miała właśnie ona, więc rudowłosa musiała jechać z nią. Nie chciała zostawiać tak pięknego miejsca jak te. Uwielbiała je, wychowała się w nim. Prosiła ją, aby jednak zostały przecież miały pieniądze ale jej matka nie zmieniała zdania. Ciężko było jej się dostosować, zwłaszcza że wolała mówić po Francusku. A tutaj nikt go nie rozumie, parę dni się ona buntowała i mówiła jedynie w tym języku. Nie podobało się to nikomu, po rozmowie z matką przestałą to robić. Zapisała się na zajęcia, lekcję gry na swojej ukochanej wiolonczeli i postanowiła nadal po zajęciach ćwiczyć to co nauczyła ją matka. Jedyną zmianą jaka nastała w tym nowym miejscu jest taka, że matka została burmistrzem. Więc Catherina musi być przy niej, uśmiechać się nawet do znienawidzonych przez nią wampirów lub innych ras.