Wciąż stoję w miejscu, nawet jeśli idę do przodu, nic się nie zmienia. Nie mam pojęcia dlaczego wciąż piszę ten dziennik, może pozostał mi jakiś zwyczaj po Stefanie? Pomagało mu to, lubił to robić i mocno w to wierzyłam, a teraz? Sama nie wiem. Świat się zmienił, ja również lekko się zmieniłam, ale wciąż noszę w sobie smutek, żal, poczucie zemsty, chciałabym wrócić do chwil, gdy wszystko było łatwiejsze. Najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że wciąż chodzę po śladach dawnego ukochanego z nadzieją, że uda mi się wyjawić mu prawdę, być może nawet dojdziemy do porozumienia. Hayden Lake, tu mnie jeszcze nie było, więc sądzę, że będzie rozrywkowo! Tak, rozrywkowo, od dziś to nowe słowo w moim słowniku.
Valerie przywykła do pisania pamiętnika, miała kilka dzienników, które doskonale ukrywała, podróż po świecie była jej całkowicie normalna, zwyczajne przyzwyczajenie. Jednak po czasie zaczęła dostrzegać w sobie dziwną cechę, jakby życie z niej uciekało, bezpowrotnie. Może i gdzieś, głęboko w jej myślach toczyła walkę o człowieczeństwo, ale czy warto odczuwać uczucia? Szczególnie te, które wbijają nam sztylet w serce na nowo, ciągle na nowo?
Siedziała na murowanej ławie, która była wręcz lodowata, cmentarz nie był dobrym miejscem na spacer, albo samotne przesiadywanie, ale dla niej? Było to miejsce idealne. Po pewnym czasie zamknęła swój zeszyt i schowała go do torebki razem z długopisem. Powinna ruszyć z miejsca, zacząć coś robić, popchać swoje plany do przodu, ale mimo, że udawała silną, wciąż była krucha i delikatna, tego zmienić nie potrafiła i to ją przerażało. Uczucia zawsze były dla niej ważne, skutecznie ukrywała je przed laty, bo nic nie wynagrodzi jej tego bólu, który tak długo odczuwała. Był jeden wyjątek, ale miłość rani, była tego święcie przekonana.