Tak bardzo... bym chciała żebyś... żyła, córeczko - szeptał kobiecy głos, który wywoływał skrajne emocje. Pierwsza to rozrywający wnętrzności ból przez który chciała krzyczeć, aż gardło jej się zedrze, a druga to irracjonalny spokój, który koił jej serce i umysł. Słowa jednak zagłuszały spokój, były zbyt niepokojące i z jakiegoś powodu się z nimi utożsamiała. Powtarzała sobie wypowiedź nieznajomej, słowo za słowem, którym towarzyszył pusty głos wyprany doszczętnie z emocji. Skulona leżała w pozycji embrionalnej. Musiała coś zrobić. Nie mogła wiecznie upadać na ziemię i się po niej czołgać, jakby była glizdą, co rusz lgnącą do robaczywej ziemi. Wryła ręce w ziemię, zaciskając je na niej.
- Po... poomocy... pomóż... Pomóż mi! - nawoływała słabiutkim głosem, na końcu puszczając hamulce bezpieczeństwa i krzycząc w szale. - Chodź... tu! - nie wiedziała, że na cmentarzu znajduje się Katherine. W szale krwi nie myślała logicznie, chciała tylko zatopić w kimś kły, pierwotny instynkt przejął kontrolę nad Nadią. Zaślepiona nim czekała. Nie zidentyfikowała głosu do osoby Katherine, nie była w stanie, nie teraz.

Stojąc tak nad grobem i ocierając co chwilę samotną łzę usłyszała głos. Bardzo cichutki aczkolwiek dla jej wampirzego ucha doskonale słyszalny. Odwróciła się w jego kierunku, a jej oczom ukazała się NADIA. Katherine oceniła sytuację i już miała zacząć się cieszyć i ściskając ją, kiedy to zauważyła w jakim jest stanie. Nie minęły nawet sekundy gdy wampirzyca znalazła się obok przypadkowego przechodnia i sprawdzając czy nikogo poza nim nie ma, zahipnotyzowała go, a następnie pojawiła się obok córki.
- Pij kochanie, musisz nabrać siły, a potem zabiorę cię do domu - odparła natychmiast przykładając jej szyję człowieka do ust a drugą ręką gładząc delikatnie jej włosy i przytrzymując je by Nadia mogła w spokoju się pożywić. Widziała, jak bardzo była wycieńczona i nie zdziwiło ją to, jak łapczywa chwytała każdą kropelkę krwi tego nieszczęśnika. W tym momencie liczyła się jednak dla niej córka i poprawa jej stanu, który na szczęście z każdą chwilą się polepszał. To oczywiste, że odczuwała ogromny głód i pewnie gdyby Katherine jej nie znalazła, to zakończyłoby się to wielką tragedią.
- Jak się czujesz córeczko? - zapytała, kiedy Nadia przestała na moment pić krew, a człowiek już od dobrych kilku minut był nieprzytomny.

Znowu ten głos. Przyjemny dla jej ucha, działający tak kojąco. Instynkt, który kieruje spragnionym wampirem jest nieomylnie czysto-fizjologiczny, wtedy dba tylko o potrzeby. Właśnie tak zachowywała się teraz Nadia. Przypadkowo wyłączyła uczucia i ani myślała o ich powrocie. Właściwie to o niczym nie myślała poza krwią, ciepłą i świeżą.
Nagle obok niej upadło coś, co okazało się być jakimś marnym śmiertelnikiem. Nie trzeba było czekać na zaproszenie, Nadia od razu wgryzła się w jego tętnice szyjną. Szarpnęła mężczyznę za włosy, żeby mieć lepszy dostęp do punktu, który ją interesował. Wampirzyca ani myślała przerywać, była zbyt pochłonięta zabijaniem niewinnego człowieczka, który pojawił się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Kiedy wysuszyła go do cna, odrzuciła ciało mężczyzny z impetem na bok, nie przejmując się faktem, że uderzył o pobliski nagrobek, a siła odrzutu była tak szybka, że chyba rozwalił sobie głowę. Nie, Nadia nawet nie zwróciła na to najmniejszej uwagii. Natomiast jej oczy, mimo nadal piekącego gardło głodu były bardziej przytomne niż pięć minut temu. Całą swoją uwagę koncentrowała na starszej Petrovej. Siedziała w ciszy, nieruchomo na brudnej ziemi. Nie odpowiedziała na pytanie, nie od razu. Nagle Nadia znikła z miejsca, w którym siedziała. Pojawiła się za Katheriną, którą ścisnęła za gardło.
- Bardzo dobrze, mamo. - Odpowiedział zimny głos Nadii. Przybliżyła usta do szyi wampirzycy. Ponownie wyrosły jej kły, którymi właśnie miała ukąsić Katherine. Nie ma co, wampirzyca wyłączyła uczucia i nawet nie zajmowała sobie głowy kto stoi przed nią. Po prostu nadal była głodna i musiała coś z tym zrobić.

Nie myślała, że Nadia tak gwałtownie się zachowa, ale z drugiej strony liczyła się też z tym, że druga strona bardzo na nią wpłynęła. Nie dość, że czuła się zagubiona, to bardzo głodna, a niedosyt cały czas rosną. Niestety nie zdążyła zareagować pewnie dlatego, że przejął nad nią władzę w tym momencie instynkt macierzyński i nawet nie pomyślała, że mogłaby jej zrobić krzywdę. Wampirzyca krzyknęła gdy poczuła kły Nadi i w sekundę zdołała się uwolnić z jego uścisku. Jej córka była jeszcze bardzo słaba i nie zdołała jej zatrzymać. Katherine tylko przyłożyła dłoń do bolącego miejsca, które na szczęście zaczęło się już powoli goić. Następnie podeszła do córki i przyklęknęła przy niej.
- Chodź, poszukamy ci więcej krwi, a później porozmawiamy. Najpierw musimy doprowadzić cię do odpowiedniego stanu - odparła wyciągając w jej stronę rękę i mając wielką nadzieję, że Nadia ją przyjmie. Widziała, że była bardzo słaba, a Kath przecież chciała jej tylko pomóc. Bardzo ją kochała i nie zamierzała już nigdy stracić. Za wszelką cenę będzie chciała odbudować ich relację i stworzyć normalną, no w miarę, rodzinę. Cel był trudny do osiągnięcia, ale jeśli się chciało, to można było zrobić wszystko.

Nie zdążyła porządnie zatopić kły w Katherine. Ta się jej wyrwała i to bez problemu. Przeklęła pod nosem sfrustrowana. Zacisnęła dłoń w pięść i szybko ją rozluźniła. W międzyczasie zgromiła wzrokiem matulę, która jej uciekła tak po prostu. Dobrze, że chociaż została, bo gdyby zwiała jej teraz Nadia przez kolejne stulecia zapewne musiałaby podejmować za nią trop. To była taka mała złośliwa dygresja Nadii, której nie powiedziała na głos.
Wybuchnęła szyderczym śmiechem.
- Oczywiście, mamusiu.
Cokolwiek lepsze jest od tego miejsca - pomyślała spochmurniała córka największej mącicielki Mystic Falls. Przyjęła pomocną dłoń. Przytrzymywana przez wspierające ją ramię Katherine zbliżały się ku wyjściu z cmentarza, a Nadia wnet przystanęła, a twarz nabrała przerażonego wyrazu.
- O ja pierdolę! - powiedziała spanikowana, bo zdała sobie sprawę o jednej bardzo ważnej sprawie, którą przez to całe zmartwychwstanie zapomniała. - Gdzie Veronica?! Gdzie moje dziecko?! O nie... - zapłon Nadii był godny podziwu, ale nie ma co się dziwić. Nadal była zamroczona krwią i wszystko do niej docierało powoli. Przywołała obraz osiemnastoletniej dziewczynki z rudymi kołtunami i wrednym usposobieniem. Serce prawie wyleciało jej z piersi, kiedy pomyślała o tym nowo narodzonym wampirzym dzieciątku. Pewnie przeżywa jej brak i rozpacza po kątach.