- Oswaldzie Von Everec, do jasnego diabła co Ty odpierdalasz?! Kurwa mać, Twoja córka spanikowała bo nie dajesz znaku życia. Co w ogóle robisz w ciele tego smarka?
Wybuchnęła w pierwszej kolejności. Totalnie zlewając słowa o swoich piersiach i bańkach na nich, jakie miał zamiar postawić Osi. Czarownik powinien dostać wpierdol i to ostro. Jak mógł tak bez słowa zniknąć. Kuźwa nie miał roczku a setki lat na karku. No ludu...spojrzała na brata oskarżycielsko.
- Pamiętaj, jeśli dostanę zarzuty napastowania nieletnich to w pierwszej kolejności Ty oberwiesz jasne?
Przymknęła na chwilę powieki i spojrzała zaraz potem na Oswalda z powagą i zaciętą wściekłością na twarzy.
- Co Ty w ogóle tutaj robisz? Wiesz, że to jest kurewsko niebezpieczne. Nadal jesteśmy ścigani przez Sabat. Myślałam...nie, nie myślałam, byłam pewna, że jakieś skurwiele w końcu CIebie dopadły. Ale nie...na szczęście, widać nadal się dobrze trzymasz...powiedzmy.
Dodała taksując ciało dzieciaka.
- To coś w ogóle zapamięta naszą rozmowę? Mam nadzieję, że nie. Mam dość problemów na głowie, nie potrzeba mi wścibskiego smarka.
Dodała z powagą na twarzy a jej oczy nieco pociemniały. Krew, wyczuła ją już z daleka. Parsknęła pod nosem i skupiła myśli na ściskanej szklance w dłoni. upiła solidny łyk i spojrzała na chłopaka.
- Dobra, skończ pierdolić przejdź do rzeczy.

- Wszystko jest pod kontrolą kochana. Nie daje znaku życia, bo mam swoje powody, nawet nie takie błahe. Jak właśnie widzisz, opętałem Dylana, bo to biedny i zagubiony chłopiec. Próbował popełnić samobójstwo, a ja zaproponowałem mu pewien układ. Użyczy mi swojego ciała, a ja rozwiążę jego problemy jak za sprawą machniŕcia czarodziejskiej różdżki... Puf! I jego życie zmieni się od razu na lepsze - uśmiechnął się ironicznie. Mazikeen powinna dobrze znać tą bajkę, jeszcze za małego szczyla obiecywał zdesperowanym i głupim góry złote i tytuły kwieciste, żeby mu zaufali i uważali za bóstwo, które dzięki dzięczynnym modłom wysłucha i spełni ich najskrytsze marzenia. A potem sprowadzał takich idiotów na manowce i doprowadzał do obłędu lub zwyczajnie zabijał jeśli był w dobrym nastroju.
Uniósł brwi i zerknął na nią spod przymrużonych oczu. No bez jaj! Ona zmieniła się na tyle, że przejmuje takimi błahostkami?
- Oh, dajże spokój. Na pewno o nas zapomnieli! - uniósł głos i wzruszył tylko ramionami. Będzie się przejmował jakimś sabatem gemini. Pewnie przez stulecia zapomnieli o nich i ich zbrodniach. Nie powiedział jeszcze siostrze, że go złapali i osadzili w wymiarze, gdzie czas nie miał znaczenia i każdy dzień był tym samym dniem. Nie chciał zaczynać od tego tematu, ale już skoro weszli na temat tego gówna trzeba jej oznajmić, że jest w błędzie. - ...Bo dopadli - rzucił przez zaciśnięte zęby, zaciskając ręce na oparciu siedzenia. - Zamknęli na jakieś pierdolone dwieście lat w stworzonym specjalnie dla mnie wymiarze. Czas nie miał tam znaczenia. Każdy dzień był taki sam. Byłem samotny, żadnego pierdolonego człowieka... Żadnej żywej duszy, sam ze sobą na dwieście lat... Gorzej być nie mogło - rzucił z sarkazmem. - To coś? Nie nazywaj go tak! Ma jebaniutkie imię. To Dylan! - Nie spodobało mu się podejście siostry do jego chłopca. Mogło ją zaskoczyć to zachowanie, bo nigdy nie przywiązywał się do swoich naczyń, których ciała sobie przywłaszczał. - Nie, nie zapamięta tej rozmowy. Oddziele wspomnienie tej rozmowy i zapieczetuje ją, żeby nie miał do niej dostępu, a kiedy opuszczę to ciało, wspomnienia te zabiorę ze sobą.

- Jak zawsze idioci się nabierają na Twoje słodkie słówka. Tęskniłam idioto za Tobą. W ogóle uważaj sobie bo wpierdol to za mało. Gemini to nie idioci, nie zapominają od tak. Dobrze o tym wiesz. Zresztą...nie chcę do tego wracać nie pamiętam tamtych czasów tak dobrze...jeszcze.
Dodała z durnym wyrazem twarzy próbując sobie przypomnieć chociaż twarz gościa, który przyprawiał ją o ciarki na ciele ale który zawsze o nią dbał. Kim był? Nie mogła sobie przypomnieć. Odgoniła myśli i spojrzała na brata gdy ten zaczął mówić dalej. Kurwa, że co takiego?! Dopadli go?! A ona nie miała o tym bladego pojęcia tylko przez to, że była tym kim była! Zacisnęła palce na stole czując jak skrawek ławy pod naciskiem ustępuje. Słychać było tylko trzask a potem wściekłe warknięcie Maz.
- Skurwysyny...a ja myślałam, że Twoje zniknięcie wiązało się z Twoją samolubnością...
Mruknęła nieco się uśmiechając bo co jak co, ale on by jej nigdy nie zostawił. Zawsze był nieopodal.
- Widać nie tylko Tobie się popierdoliło życie. Jak widzisz...mnie spotkał gorszy los. Gdyby nie Caleb obecnie nie rozmawiałbyś ze mną. Zdołał mnie przemienić w ostatniej chwili.
Wzruszyła ramionami i przymknęła powieki. Musiała się posilić bo zaczynała świrować i to ostro.
- Oswald, nie Dylan. Nie obchodzi mnie jak ten śmieć ma na imię. I weź kuźwa wróć do swojego ciała. Ten szczeniak jest paskudny.